Theatre

7 februari 2020 - Mombasa, Kenia

Karibu,

Ik ben er sneller als gezegd, maar ik heb al zoveel mee gemaakt, dat ik het gewoon alvast even wilde delen. En dan word het volgende blog niet zo lang😉

5-2-2020 Het was dan eindelijk zo ver, de eerste stagedag in het ziekenhuis. We hadden afgesproken om 9 uur met de hoofdzuster van het ziekenhuis. 9 uur Nederlandse tijd geloof ik, want eer dat we eindelijk een gesprek hadden was om 10:20 uur…. Ze vroeg ons wat we kwamen doen en op welke afdeling we stage willen lopen. Wij hebben uitgelegd dat we op bijna alle afdelingen willen staan, alleen verliep de communicatie toch niet zo goed, omdat zij ons niet begreep en wij haar niet. Ze vroeg om papieren, maar welke papieren is nog steeds de vraag…🤷🏼‍♀️😅

Uit eindelijk is het goed gekomen en mogen we aankomende weken elke week routeren van afdeling.

Ik begin op de afdeling Theatre. Dit is de OK. Ik kwam daar binnen en de hoofdzuster van OK kwam mij welkom heten. Beide in gebrekkig Engels zijn we er een beetje uit gekomen. Ik werd door iedereen super aardig benaderd, en ze hete me allemaal welkom. Ik was omgekleed en kreeg een haarnetje en mondkapje. Daarna liep ik de OK in, waar ze al bezig waren met een operatie. Ik liep daar binnen zonder eigenlijk enige uitleg. Toen ben ik bij de hoofdzuster gaan zitten, omdat zij aan het rapporteren was. En hierin Kenia doen ze dat dus echt allemaal schrijvend, ik kon er geen wijs uit worden, haha.. Maar uit eindelijk word er in 3 verschillende boeken gerapporteerd. Ook tijdens het vragen wat de operatie nou eigenlijk in hield had ik er niet zo’n succes bij omdat ik niet begreep wat ze zei. Het enige wat ik wel kon lezen was ‘LAP, dus heb ik op internet opgezocht wat het is, maar het is daar toch wel wat anders dan bij ons. Bij ons is het een kijkoperatie van de buik met een kleine snee, maar daar word gewoon 10 tot 15 cm van de buik open gesneden. Beetje lastig om alles te zeggen omdat ik niet weet of iedereen er tegen kan, maar lezen is fijner dan het te zien en horen voor de eerste keer. Wat de dokters hier in Kenia dus doen is een kleine snee maken in de spier, en hierna trekken ze de spierlaag open, i.p.v. Dat ze de spierlaag verder open snijden…. Toen ik dit zag werd ik ook echt niet zo lekker, het zweet brak me uit. Gelukkig kon ik snel naar de wc, hier ben ik even tot rust gekomen.  Uit eindelijk ben ik wel nog een hele tijd misselijk geweest.

Mijn tweede operatie voor die dag legde ze me wel uit, alleen begreep ik niet precies wat ze ermee bedoelde. Ik dacht uit haar verhaal op te maken dat ze zelf had geprobeerd abortus te plegen. Aan het eind van de dag had ik aan een andere zuster gevraagd waarvoor ze nu eigenlijk een operatie kreeg, omdat wat ik zag tijdens de operatie niet overeen kwam met wat ik had bedacht bij zelf abortus plegen. Uit eindelijk had deze mw. hechtingen gekregen in haar baarmoedermond. Deze hechting ondersteund of vernauwd de baarmoedermond, zodat de kans op een vroegtijdige bevalling word verkleind. Wanneer deze mw. 39 weken zwanger is worden de hechtingen verwijderd zodat ze kan bevallen, en haar kindje niet overlijd. Dit was haar al 2 eerdere zwangerschappen overkomen.

Mijn 3e operatie voor die dag was een keizersnede. Ik wist van de 1e operatie hoe ze de buik open maken dus op dat moment heb ik voor mijn eigen best wil niet meer gekeken. Toen de buik uiteindelijk open was ging de dokter met ongeveer zijn hele onderarm in de baarmoeder opzoek naar het hoofdje van het kindje. Dit was ook niet heel prettig om te zien, ik werd er een beetje angstig van, omdat ik dacht dat het kindje het op die manier niet zou overleven.

Uit eindelijk kwam er een hoofdje naar buiten ploepen. En werd de rest van het lichaam uit de baarmoeder gehaald. Het kindje werd overgedragen aan de mid-wife. Zij ging met het baby’tje en een andere zuster naar een andere kamer, ondertussen tijdens het lopen is het baby’tje gaan huilen. In de andere kamer werd het baby’tje in een soort couveuse gelegd. Hier hebben ze via een katheter de luchtwegen uitgezogen, en het baby’tje schoon gedept. Het geslacht werd aan de moeder getoond, en het baby’tje ging naar de desbetreffende afdeling wachten tot haar moeder van de OK kwam. 

Ik ging terug naar de OK, waar ze bezig waren de buik van de moeder dicht te hechten.

Toen de operatie klaar was, heeft de dokter mij gevraagd of ik wilde leren hechten. Ik heb hem verteld dat je in Nederland als verpleegkundige eigenlijk nooit gaat hechten. Toch heeft hij mij het geleerd. Hij pakte de placenta en maakte hier een snede in. Hij heeft me voorgedaan hoe ik het moest doen. En daarna deed ik het zelf. Het lukte eigenlijk gelijk en het was echt leuk om is een keer te doen.

6-2-2020 Een nieuwe dag in de OK. Ik heb meegeholpen om de operatieschorten te vouwen. Toen dit gedaan was, was er niks te doen… Ik heb weer meer dan een uur gewacht haha.

De eerste operatie was een herniorraphy ( de patient had een femorale hernia, net boven zijn lies). Tijdens de operatie is de naam veranderd, en werd het een hernioplasty. Het verschil tussen deze twee is dat tijdens een hernioplasty de hernia hersteld, en gaat er een gaaspleister over het verzwakte weefselgebied (de hernia). En bij een herniorraphy word de hernia alleen hersteld.

De tweede operatie was het verwijderen van een hydrocele. Een hydrocele is een goedaardige zwelling, gevuld met vocht, die zich bevindt in het scrotum. De vloeistof hoopt zich op rond de zaadbal.

Toen hadden ze een pauze ingelast. Er was iemand van het personeel jarig. Heel de afdeling ging in de binnenkomst kamer van theatre zitten. Sommige hielden een speech. 
Nadat dit alles gezegd was, gingen we met zijn alle eten. Ik kreeg een super groot bord met eten voor me, zoveel eet ik in Nederland nog niets eens met het avond eten... 😅 Dit vonden ze wel allemaal vreemd, voor hun is het een gewoonte zo veel te eten. Ohja, en we kregen ook nog taart😍

De 3e operatie was ook een keizersnede. Het lukte heel moeilijk de buik open te krijgen, en uiteindelijk het hoofdje van de baby te vinden, maar ik had er niet zo’n fijn gevoel bij. Uit eindelijk lukte het ook om deze baby uit de baarmoeder te halen. Het huilde niet. Ik liep natuurlijk weer mee naar de andere kamer maar ik zag dat ik de enige verder was… De mid-wife legde het baby’tje in de couveuse en probeerde het keeltje uit te zuigen, maar zonder resultaat… Het apparaat werkte niet, dus de lucht wegen konden niet worden uitgezogen. De anesthesist kwam erbij en lied de mid-wife een pompje zien die je handmatig in het mondje doet, die de luchtwegen ook kon uitzuigen. Toen er geen vocht meer uit het keeltje kwam, wreef hij heel hard en snel over het buikje heen, en het baby’tje begon te huilen. De mid-wife ging papieren in vullen maar ze ademde moeizaam. Ik ben terug de OK in gegaan en heb dit verteld. Toen is de mid-wife gelijk naar de delivery afdeling gegaan, om zuurstof toe te passen bij het baby’tje.

Het hechten van de baarmoeder en de buik ging net zo soepel als het zetten van de keizersnede, maar het is uiteindelijk gelukt.

Ook op deze placenta heb ik weer mogen hechten, maar dan een andere manier. Bij de vorige maakte ik telkens 1 hechting, en bij deze zet je de hechting vast en laat je de gehele draad over de snede lopen, zonder dat hij word afgeknipt.

7-2-2020 Mijn laatste dag op Theatre. We begonnen vroeg, ik denk rond kwart voor 10 ongeveer. De vrijdag staat in het teken van emergency’s en orthopedics. Elke afdeling heeft dus een speciale dag wanneer de patiënten geopereerd mogen worden. Emergency’s staan wel op elke dag vast.

Er waren vandaag weer twee elective c-sections (keizersnede). Bij de eerste operatie mocht ik assisteren, mijn taak was om bijv. het bloed weg te absorberen. (Ik stond wel reserve hoor). Ik vond het lastig, om er goed bij te komen, terwijl hun bezig zijn met de buikwand opensnijden, wat overigens heel moeilijk ging… Toen de baarmoeder eenmaal open was en ze het kindje wilden halen kwamen alleen de voetjes eruit, daarna duurde het een paar seconde voor het lichaampje eruit kwam. Het hoofdje zat vast, ik heb niet op de klok gekeken maar ik denk dat het echt wel een minuut heeft geduurd. Ik hoorde uit eindelijk het baby’tje huilen vanuit de andere kamer, dus dat was een opluchting.

Het hechten van de baarmoeder en buik verliep ook moeizaam. Op een gegeven moment ben ik ook tijdens dit gedeelte van de operatie niet zo lekker geworden. Ik dacht het gaat wel, maar toch niet, ik heb net op tijd kunnen aangeven dat ik me niet lekker voelde. Ze zette gelijk een krukje achter me en trokken mijn schorten uit, om me wat lucht te geven. Hierna heb ik even in een andere kamer op een bedje gelegen om bij te komen. Uit eindelijk ook een klein beetje in slaapgevallen want toen ik ineens op de klok keek had ik door dat ik hier al meer dan 20 minuten lag.

Ik heb paracetamol ingenomen, veel gedronken en toen ben ik weer de OK ingelopen. En verder de rest van de dag geen last meer gehad hiervan.

De 2e keizersnede verliep een stuk gemakkelijker. Alleen het eruit halen van het baby’tje wat minder… De ruggenprik van de moeder was niet genoeg, de moeder schreeuwde het uit. Ook al geven de Kenianen eigenlijk nooit een kik, omdat dat hier niet de cultuur is. Iemand in het huis die hier al een langere tijd is vertelde ze ook dat kinderen sneetjes onder hun ogen krijgen wanneer ze klein zijn, wanneer hij huilt prikt dat zout, waardoor ze het afleren om te huilen.

Deze baby huilde gelijk toen hij werd overgedragen aan de mid-wife.

Toen ik terug kwam in de OK hoorde ik de moeder mzungu zeggen, dit betekend blanke.  En ze wuifde dat ik naar haar toe moest komen. Ze vertelde dat ze pijn had, en of ik net aan het einde van haar sternum (borstbeen) kon drukken, dit verlichte de pijn voor haar. Ze vroeg hoe ik heette, waar ik vandaan kwam, dus dit was leuk, want ik kon een gesprekje met haar beginnen. Bij andere vind ik dit lastig, omdat ze toch in een OK liggen, er word in hun gesneden, en dan voel ik me best wel ongemakkelijk om te vragen hoe het met ze gaat, hoe ze heten etc. maar ook omdat mijn Engels nog niet fantastisch is.

De laatste operatie was rond 12 uur afgelopen. Ik heb tot 15:00 gezeten in de 1e kamer, te wachten op een emergency, zodat ik weer aan de slag kon. Maar die is er niet gekomen. Ik ben toen even bij Lotte gaan kijken op de 1e hulp. 

Dit was mijn eerste week stage. Ik vind het fantastisch deze kans te krijgen en te zien hoe het hier in Kenia eraan toe gaat. De chirurgen en verpleegsters weten eigenlijk best veel, meer dan ik had verwacht. Het gaat natuurlijk niet helemaal steriel, ook al denken zij van wel. Maar op moment van opereren doen ze er wel alles aan om het gene wat ze steriel hebben (voor hun doen dus), steriel te houden. 

Asante voor het terug komen op mijn blog. 

Tot de volgende!🙋🏼‍♀️

Groetjes Janelle 

ps: Ik heb foto’s gemaakt van de OK, operaties, een baby’tje en mijn hechting op de placenta. Ik voeg ze toe in mijn foto galerij. Het kan akelig zijn voor iemand die niet tegen bloed of organen kan, klik deze dus ook vooral niet aan. Ik zal ze als laatste toe voegen. (Laatste 4)

Foto’s

19 Reacties

  1. Janny van Wijk:
    7 februari 2020
    Hoi Janelle

    Je maakt inderdaad van alles mee.
    Heel erg leuk !
    Super om te lezen.
    Tot de volgende keer😘😘
  2. Nel vos:
    7 februari 2020
    Jambo Lieve schat wat heb je veel mee gemaakt en wat een ervaring wat zal je veel leren .je kan het lieve meid .en nu lekker genieten van je weekend lekker zonnen .we zijn zo trots op je dikke knuffel liefst oma Nel en toon .xx
  3. Wieke Peters:
    7 februari 2020
    Wat een ervaring janelle leuk om te lezen wat je allemaal hebt meegemaakt

    Tot horens 😘👊
  4. Mascha:
    7 februari 2020
    Ooo Janelle wat heb je al veel gezien en geleerd in deze week. Geweldig!!
    Ga zo door meid.
    Kijk nu al uit na je volgende blog.
    Xxx Mascha
  5. Mama:
    7 februari 2020
    Je hebt idd al veel gezien en gedaan,super meid.
    Geniet nu lekker van je weekend.
  6. Nienke peters:
    7 februari 2020
    Veel meegemaakt deze week al, maar leer je alleen maar meer van. Je bent goed bezig ga zo door. Ben trots op je!
  7. M H Baltus Kaptein:
    7 februari 2020
    Dappere Janelle ,
    Je hebt je geweldig gedaan meisje .
    Indrukwekkende foto ' s ga zo door , mooi hoor !!
  8. Pauline Koene:
    7 februari 2020
    Nou Janelle!
    De kop is er wel af zeg. Wat heb je veel gezien en gedaan de eerste week!
    Hopelijk heb je af en toe ook rustige dagen om even bij te komen van alles.
    Veel groeten.
  9. Kyra Gidding:
    7 februari 2020
    Echt super gaaf Janelle!!
  10. Lucy van de Geijn:
    7 februari 2020
    Zo goeike, dat was niet niks hee. Ik heb met bewondering en respect je verhaal wel 3x gelezen, wat doe je dat goed en wat kun je lekker vertellen zeg. We wensen je een héél mooi weekend, rust maar lekker uit na zo'n enerverende week, wie weet wat je volgende week allemaal nog moet doen. Dikke kus kanjer. <3
  11. Gerda:
    8 februari 2020
    Janelle wat kun jij dit mooi verwoorden. Ik zie het zo voor me wat jij beschrijft en wat zal het indrukwekkend zijn voor je. Heel veel succes.
  12. Tonnie&annie:
    8 februari 2020
    nou Janelle je maakt heel veel mee succes tot de volgende keer
  13. Angelique van Schaijk:
    8 februari 2020
    Tjee Janelle,
    Super om dit al allemaal mee te maken in je eerste week daar.
  14. John en Astrid:
    8 februari 2020
    Jeetje wat een drukke eerste week heb je gehad, ook wij kijken uit naar je volgende bericht. Echt super cool wat je meemaakt.
  15. Rob Schelvis:
    8 februari 2020
    Je hebt al aardig wat ervaring opgedaan,dat kan je goed gebruiken voor de rest van je carrière,
  16. I De Lange:
    8 februari 2020
    Geniet van je welverdiende weekend! Je doet t echt super, succes volgende week😘
  17. Marieke Span:
    8 februari 2020
    Jeetje Janelle, wat heb je veel mee gemaakt deze week, vindt je echt dapper, valt niet mee zo op een operatiekamer!
    Ben echt trots op jou...!💪🏻
    Geniet van je weekend..! 😘😘😘
  18. Wim Boerenkamp:
    9 februari 2020
    Jeetje JAnelle, wat een eerste week en wat een indrukken.

    Leuk om tussen de regels door je enthousiasme te lezen.Top.

    Succes en geniet er van.
  19. Debbie Van Elk:
    17 februari 2020
    Mooi Janelle wat je allemaal mee maakt. En nu maken wij het ook een klein beetje mee.
    Je heb in 1 week al veel gezien en gedaan.
    Toppie joh.
    Ik ben zo ontzettend trots op jou.
    😘😘😘